Jakarta

Daar zit je dan met je hele gezin in het vliegtuig. Alles verloopt goed, slapen is een drama maar niemand moppert. Denk dat we ons allemaal toegeven aan wat komen gaat. En dan wordt de landing ingezet en zie je onder je Jakarta.... 

Zo dichtbij, terug naar mijn roots. Tranen glijden over me wangen. Niet van verdriet nee blijdschap. Welkom thuis.... 

Ik stap uit en voel de rust in me zakken. Het voelt goed om hier te zijn. 

In de taxi komen opnieuw de emotie's. Ik ontvangt zulke lieve berichtjes van familie vrienden en kennissen. Maar 1 raakt me enorm. Mijn oom Max stuurt me:  lieve Lin geniet ervan doe (o)ma (o)pa en je moeder de groetjes van mij. En weet zeker dat ze op je staan te wachten. Mooi lieve oom. Ik ga ze zeker de groetjes doen en weet ook 100% zeker dat ze op me wachten. 

Nadat we bekend maakten aan de familie dat we  naar Indonesië gingen, kreeg ik zulke mooie en lieve berichten. 

Als 2 jarige verlies je je moeder aan een enorme rot zieke. Mijn opa en oma hebben geen seconde getwijfeld en hebben mij in huis genomen. Ik ben opgegroeid tussen 8 broers en zussen van mijn moeder. Een echte indo familie. Waar er altijd een bordje rijst was voor iedereen. Waar er altijd te veel eten op tafel stond. Een plek waar ik normen en waarden heb meegekregen en waar ik heel veel liefde heb mogen ontvangen. 

(Op de foto: opa oma met alle kinderen en mijn vader)

Na het overlijden van mijn oma en opa is alles anders.  Het centrale punt is weg. Iedereen leeft zijn eigen leventje. En dat is goed! Maar ik mis toch wel heel erg dat centrale punt. En als je eigen leventje dan even op zijn kop staat mis je het heeeeeel erg. 

Ik vraag wel eens aan Nakisha en Dimeyo of zij nog dingen herinneren van opa en oma... 

dit is heel weinig. Ze waren heel jong dat ze kwamen te overlijden. 

Toch zie ik heel veel trekjes van opa en oma in mijn kinderen. Zo is dimeyo dun en lang net als opa, en Dimeyo kan ook echt zitten als opa (gehurkt en dan zijn voeten helemaal plat op de grond) Nakisha en ik hebben dezelfde trekjes als oma. Zo trekken wij onze wenkbrauw aan 1 kant omhoog als dingen ons niet zint! En houden we alle 3 van lekker eten. Haha. Of ik op me moeder lijk: qua uiterlijk ja. Of ik trekjes van haar heb weet ik niet. 

Het is nu bijna 2 uur in de nacht. En kan totaal niet slapen.. nog maar een paar uurtjes en dan gaan we naar de straat waar mijn opa, oma en moeder hebben gewoond. Dichterbij dan dat gaat niet. 

En weet je wat het mooiste is: 

IK mag dat gewoon meemaken met de hele bende van 11. 

Dank je wel Menno... ❤

een rollercoast aan emotie's maar zo blij dat ik het kan en mag meemaken. 

( op de foto; mijn oma, 3 ooms en mijn mams) 

Maandag, na een kort en onrustig nachtje gaan we dan eindelijk richting het huis van mijn grootouders. Omdat we met een grote groep zijn moeten we ons verdelen in 3 taxi's. 

Ik zit met Jamie, Nakisha en Levy in de auto. 

Het is enorm druk op de weg! Dat ik het trouwens 24/7 hier. Maar als je in een auto zit en de airco werkt niet.....😵, drijf je de auto uit. 

Na een tijdje begin ik onrustig te worden en voel ik de tranen alweer achter mijn ogen branden. Ik hoor achter in de auto: o, nee daar gaat ze weer. Sorry meiden het is ook zoveel.

En ja hoor we rijden de straat in waar mijn opa en oma hebben gewoond. Prachtig, het huis staat er niet meer. De plek  behoord  nu aan  het ministerie van Lombok. Ik stap uit en Menno komt meteen naar me toe. Samen hebben we heerlijk alle tranen laten gaan. Heb er zo lang naar uitgekeken.... geen enkele woord kan dit omschrijven wat ik hier voelde. Menno loopt het gebouw in en legt uit wat we komen doen. 

En geloof het of niet we mogen allemaal naar binnen. Dichterbij,  nog meer energie proeven van wat ik nooit heb gekend maar zo goed voelt. Home! En ze zijn er alle 3.... Ik zweef door het gebouw, probeer zoveel mogelijk dingen te zien en op te nemen. Flitsen van vroeger komen langs en wil dit gevoel niet meer loslaten. 

We gaan weer naar beneden en daar komt de volgende verrassing! Op de plek waar mijn opa, oma en moeder hebben gewoond vraagt Menno...... wil je met me trouwen!!! 

Nog meer tranen nog meer emotie's! 

 

Maandag 21 aug gaan wij op zijn Balinees trouwen. Menno en de kinderen hebben alles geregeld! En ik, ik ben voor het eerst sprakeloos!!   

Dankbaar en heeeel Happy....❤

Morgenvroeg neem ik afscheid van Jakarta maar neem alle herinneringen met mij mee.